สวัสดีครับ ผมมีเรื่องราวความรักของผมจะมาเล่าให้เพื่อนฟัง
ผมกับแฟนเรารักกันและคบกันมาได้ประมาณ 1 ปีกว่าๆ เราไม่ค่อยจะมีเรื่องอะไรทะเลาะกันแรงมากจนถึงขั้นเลิก
ก็มีแต่ทะเลาะกันนิดหน่อยตามประสาคนรักทั่วไป แต่แล้ววันนึงมันก็มาถึงครับ T T
ผมกับแฟนต้องเลิกกัน เพราะครอบครัวแฟนไม่ชอบผม (แฟนทะเลาะกับแม่ครับ เรื่องผม ท่านสั่งให้เราเลิกกัน)
ตั้งแต่วันนั้นหัวใจผมก็สลาย ผมร้องไห้หนักมากเจียนตายทั้งอาทิตย์ เพราะผมรักเธอ และคิดว่าเธอคนนี้ใช่สำหรับผม
ผมขอเธอแต่งงานมาตลอดเวลาที่คบกัน (บางคนอาจจะมองว่าทำไมขอแต่งงานเร็ว)
แต่ถ้าวันนึง " เราเจอคนที่ใช่ในเวลาที่ใช่" เราจะรออะไรล่ะครับ
ตอนนี้ผมไม่มีเธอแล้ว ถึงเราจะยังติดต่อกันอยู่ แต่ลดสถานะลงมาเป็นพี่น้องกันครับ
แต่ความรู้สึกว่ารักที่ผมมีต่อเธอมันไม่เปลี่ยนเลย ผมยังรักเธอและอยากดูแลเธอเหมือนเดิม
ทุกๆวันครบรอบ ผมจะทำอาหาร ทำเค้กและถ่ายรูปส่งไปให้เธอเสมอ (ผมบอกเธอเสมอนะครับว่า ถึงสถานะเราจะเปลี่ยนไป แต่ผมรักเธอเหมือนเดิม)
ผมไม่เคยหวังให้เรากลับมาเป็นแบบเดิม ผมคิดเสมอว่าผมคือต้นเหตุที่ทำให้แม่เธอต้องทะเลาะกับเธอเรื่องผม
ผมคิดถึงเธอทุกวัน เมื่อก่อนเวลาไปไหนมาไหนเราผลัดกันชับรถ เธอเป็นคนสอนผม ตั้งแต่นั้นผมดีใจมากที่ได้เป็นคนขับรถให้เธอ
เวลาเธอจะใส่รองเท้าผมก็ใส่ให้ ถอดให้ (เธอชอบห้ามไม่ให้ผมทำ) แต่ผมอยากทำ ผมอยากดูแลเธอ
เธอชอบทำอาหารมาให้ผมทานเวลาแวะมาหา T T ผมก็เคยทำให้เธอทานนะ
ทุกๆเช้า ผมตื่นก่อน ผมจะตื่นมาทำอาหารแล้วค่อยไปมอนิ่งคิสเธอบนเตียงครับ
เวลาเธอไปสังสรรค์ เธอก็อยากให้ผมไปด้วย ผมไปครับ (ผมเป็นคนไม่ดื่มไม่สูบ) ผมก็ไปดูแลเธอ รับกลับ
ทุกทุกวันนี้ ทุกความทรงจำ มันยังหลอกหลอนผมทุกวัน
เธอก็รักผมนะ รักมากอยากกลับมารักกัน แต่มันเป็นไปไม่ได้แล้วครับ (ปัญหาเรื่องครอบครัวมันลึกกว่านี้ ขอไม่อธิบาย)
ไม่ว่าจะความรักรูปแบบไหน เราก็ต้องเลือกครอบครัวก่อนเสมอ
หน้าที่ของผมตอนนี้ ผมแค่ตั้งใจว่าจะดูแลเธอห่าง ๆ คอยเป็นกำลังใจให้ และผมก็คงจะไม่มีใคร
จนกว่าเธอจะเจอคนที่เธอรักมากกว่าผม
และผมก็ไม่คิดที่จะมีใครมาแทนเธอ เพราะถ้าผมยังรักเธอไม่ลืมเธอผมก็ไม่อยากคบใคร
จากใจผม คงอยากจะบอกเธอว่า ขอบคุณที่เธอเข้ามาในชีวิต เปลี่ยนแปลงชีวิตคนคนนึง
เธอทำให้ผมอยากตื่นเช้าในทุกวันมาทำกับข้าว อยากเป็นคนปลุกเธอ และนอนอยู่ข้างๆเสมอเวลาเธอตื่น
ทุกครั้งที่เธอเหนื่อยหรือท้อผมก็อยู่ตรงนี้ที่เดิม ไม่เคยไปไหน
ผมชอบหวีผมให้เธอ ชอบทักเปียเล่นๆให้เธอ สำหรับผมเธอน่ารักเสมอ น่าแกล้งตลอดเวลาเลย
ผมเคยพูดกับเธอเล่น ๆ นะ
ถ้าตอนนั้นเราอายุสัก 30-40 กันละต่างคนยังไม่มีใคร เราจะกลับมาคบกัน
เพราะตอนนี้เรายังขอเงินพ่อแม่อยู่ เราก็ควรที่จะทำตามพ่อแม่ไป
ผมไม่โกรธแม่เธอนะ ที่ให้เลิกกับผมบางทีผมอาจจะดีไม่พอในสายตาแม่เธอก็ได้
แต่บอกเลยครับ ทั้งชีวิตนี้เธอคนเป็นผู้หญิงคนที่สอง ที่ผมรักรองจากแม่ผม
และถ้าปาฏิหาร์ยมีจริง ผมขอให้เราได้กลับมารักกันอีกครั้ง
ผมจะรอไม่ว่านานแค่ไหนผมนะรอ
** มาเพิ่มครับ พ่อแม่ผมทราบเรื่องนี้ครับ ท่านก็ไม่ว่าอะไร ท่านชอบแฟนผมครับ
ถึงเลิกกันแล้ว ท่านก็บอกว่าพามาเที่ยวบ้างนะลูก แม่คิดถึง
ถึงเธอผู้หญิงที่เป็นที่รักในชีวิตคนเดียวและคนสุดท้ายของผม
ผมกับแฟนเรารักกันและคบกันมาได้ประมาณ 1 ปีกว่าๆ เราไม่ค่อยจะมีเรื่องอะไรทะเลาะกันแรงมากจนถึงขั้นเลิก
ก็มีแต่ทะเลาะกันนิดหน่อยตามประสาคนรักทั่วไป แต่แล้ววันนึงมันก็มาถึงครับ T T
ผมกับแฟนต้องเลิกกัน เพราะครอบครัวแฟนไม่ชอบผม (แฟนทะเลาะกับแม่ครับ เรื่องผม ท่านสั่งให้เราเลิกกัน)
ตั้งแต่วันนั้นหัวใจผมก็สลาย ผมร้องไห้หนักมากเจียนตายทั้งอาทิตย์ เพราะผมรักเธอ และคิดว่าเธอคนนี้ใช่สำหรับผม
ผมขอเธอแต่งงานมาตลอดเวลาที่คบกัน (บางคนอาจจะมองว่าทำไมขอแต่งงานเร็ว)
แต่ถ้าวันนึง " เราเจอคนที่ใช่ในเวลาที่ใช่" เราจะรออะไรล่ะครับ
ตอนนี้ผมไม่มีเธอแล้ว ถึงเราจะยังติดต่อกันอยู่ แต่ลดสถานะลงมาเป็นพี่น้องกันครับ
แต่ความรู้สึกว่ารักที่ผมมีต่อเธอมันไม่เปลี่ยนเลย ผมยังรักเธอและอยากดูแลเธอเหมือนเดิม
ทุกๆวันครบรอบ ผมจะทำอาหาร ทำเค้กและถ่ายรูปส่งไปให้เธอเสมอ (ผมบอกเธอเสมอนะครับว่า ถึงสถานะเราจะเปลี่ยนไป แต่ผมรักเธอเหมือนเดิม)
ผมไม่เคยหวังให้เรากลับมาเป็นแบบเดิม ผมคิดเสมอว่าผมคือต้นเหตุที่ทำให้แม่เธอต้องทะเลาะกับเธอเรื่องผม
ผมคิดถึงเธอทุกวัน เมื่อก่อนเวลาไปไหนมาไหนเราผลัดกันชับรถ เธอเป็นคนสอนผม ตั้งแต่นั้นผมดีใจมากที่ได้เป็นคนขับรถให้เธอ
เวลาเธอจะใส่รองเท้าผมก็ใส่ให้ ถอดให้ (เธอชอบห้ามไม่ให้ผมทำ) แต่ผมอยากทำ ผมอยากดูแลเธอ
เธอชอบทำอาหารมาให้ผมทานเวลาแวะมาหา T T ผมก็เคยทำให้เธอทานนะ
ทุกๆเช้า ผมตื่นก่อน ผมจะตื่นมาทำอาหารแล้วค่อยไปมอนิ่งคิสเธอบนเตียงครับ
เวลาเธอไปสังสรรค์ เธอก็อยากให้ผมไปด้วย ผมไปครับ (ผมเป็นคนไม่ดื่มไม่สูบ) ผมก็ไปดูแลเธอ รับกลับ
ทุกทุกวันนี้ ทุกความทรงจำ มันยังหลอกหลอนผมทุกวัน
เธอก็รักผมนะ รักมากอยากกลับมารักกัน แต่มันเป็นไปไม่ได้แล้วครับ (ปัญหาเรื่องครอบครัวมันลึกกว่านี้ ขอไม่อธิบาย)
ไม่ว่าจะความรักรูปแบบไหน เราก็ต้องเลือกครอบครัวก่อนเสมอ
หน้าที่ของผมตอนนี้ ผมแค่ตั้งใจว่าจะดูแลเธอห่าง ๆ คอยเป็นกำลังใจให้ และผมก็คงจะไม่มีใคร
จนกว่าเธอจะเจอคนที่เธอรักมากกว่าผม
และผมก็ไม่คิดที่จะมีใครมาแทนเธอ เพราะถ้าผมยังรักเธอไม่ลืมเธอผมก็ไม่อยากคบใคร
จากใจผม คงอยากจะบอกเธอว่า ขอบคุณที่เธอเข้ามาในชีวิต เปลี่ยนแปลงชีวิตคนคนนึง
เธอทำให้ผมอยากตื่นเช้าในทุกวันมาทำกับข้าว อยากเป็นคนปลุกเธอ และนอนอยู่ข้างๆเสมอเวลาเธอตื่น
ทุกครั้งที่เธอเหนื่อยหรือท้อผมก็อยู่ตรงนี้ที่เดิม ไม่เคยไปไหน
ผมชอบหวีผมให้เธอ ชอบทักเปียเล่นๆให้เธอ สำหรับผมเธอน่ารักเสมอ น่าแกล้งตลอดเวลาเลย
ผมเคยพูดกับเธอเล่น ๆ นะ
ถ้าตอนนั้นเราอายุสัก 30-40 กันละต่างคนยังไม่มีใคร เราจะกลับมาคบกัน
เพราะตอนนี้เรายังขอเงินพ่อแม่อยู่ เราก็ควรที่จะทำตามพ่อแม่ไป
ผมไม่โกรธแม่เธอนะ ที่ให้เลิกกับผมบางทีผมอาจจะดีไม่พอในสายตาแม่เธอก็ได้
แต่บอกเลยครับ ทั้งชีวิตนี้เธอคนเป็นผู้หญิงคนที่สอง ที่ผมรักรองจากแม่ผม
และถ้าปาฏิหาร์ยมีจริง ผมขอให้เราได้กลับมารักกันอีกครั้ง
ผมจะรอไม่ว่านานแค่ไหนผมนะรอ
** มาเพิ่มครับ พ่อแม่ผมทราบเรื่องนี้ครับ ท่านก็ไม่ว่าอะไร ท่านชอบแฟนผมครับ
ถึงเลิกกันแล้ว ท่านก็บอกว่าพามาเที่ยวบ้างนะลูก แม่คิดถึง